02/10/24 – De eerste eenheid van de kerncentrale van Ignalina in Litouwen begon te werken in 1983, de tweede in 1987. Bij de bouw en exploitatie werkten meer dan 13.000 mensen. Maar na de ramp in Tsjernobyl werden plannen voor nog twee eenheden geannuleerd. Toch was de kerncentrale van Ignalina in die tijd een van de krachtigste centrales ter wereld, die ongeveer 70% van de elektriciteitsbehoefte van Litouwen voorzag en exporteerde naar andere naburige republieken van de USSR. En het leven was er relatief goed. De bewoners hadden een vaste baan, gratis verwarming van de centrale en een nobele missie om hun elektriciteit (en die van de hele regio) op te eisen en te produceren. Vandaag de dag, als je Visaginas bezoekt, is de sfeer heel anders. Niet veel mensen op straat of in de appartementen. Niet veel toekomstperspectieven.

Omdat de kerncentrale van Ignalina een RBMK-reactor is, hetzelfde type als Tsjernobyl, was de ontmanteling ervan een van de belangrijkste voorwaarden die de EU stelde aan de toetreding van Litouwen. Dit resulteerde in de uitfasering van de eerste eenheid in 2004 en de tweede in 2009. Litouwen, ooit een belangrijke elektriciteitsproducent, werd volledig afhankelijk van import, waardoor ook de prijzen aanzienlijk stegen.

En de mensen in Visaginas? Die hebben geen overgangsplan, geen vervanging voor deze enorme faciliteit die juist de bestaansreden van de stad was. De werknemers worden geleidelijk ontslagen. Momenteel werken er nog ongeveer 1600 mensen aan de ontmanteling en tegen het einde van het project zullen er nog maar 500 over zijn, die het kernafval onderhouden en dergelijke.